Powstanie systemu Hongjia quan jak zapewne powstanie większości chińskich sztuk walki związane jest ze słynnym buddyjskim Klasztorem Shaolin 少林寺 (Shàolín Sì). Dokładnie rzecz biorąc mowa tu o Południowym Klasztorze Shaolin 南少林寺 (Nán Shàolín Sì) w powiecie Putian 莆田市 (Pútiánshì) w prowincji Fujian 福建 (Fújiàn), możliwe że mniej znanym od Północnego Klasztoru Shaolin znajdującego się w prowincji Henan 河南 (Hénán) znanego na całym świecie po prostu jako Klasztor Shaolin. Na temat historii stylu Hongjia quan powstało wiele legend i opowieści. Rzeczywista jednak jest postać i historia pewnego handlarza herbatą imieniem Hong Xiguan 洪熙官 (Hóng Xīguān), żyjącego na przełomie XVIII i XIX w. urodzonego w dzielnicy Huādu Qū w prowincji Guanggong i uznawanego za twórcę stylu Hongjia quan.Niektórzy patrioci (tacy jak m.in. Hong Xiguan) widząc niekorzystny stosunek sił w walce z wrogimi Mandżurami zrozumieli, że trzeba zmienić sposób walki i gromadzić swe siły, by móc skutecznie kontynuować walkę. Dlatego wśród ludności powstało wiele tajnych organizacji antymandżurskich. W ostatnich latach XVIII w. tajne organizacje rozwinęły szeroką działalność występując pod wspólnym hasłem „Obalić Qingów, przywrócić Mingów” Hong Xiguan poprzez swoją rebeliancką działalność ciągle musiał ukrywać się przed wojskami Qingów. Na początku schronił się właśnie w Południowym Klasztorze Shaolin. Tam rozpoczęła się jego przygoda ze sztukami walki. Przeor klasztoru, jeden z Pięciu Starszych, Nauczyciel Osiągania Doskonałości w Medytacji至善禅师 (Zhì Shàn Chán Shī) przyjął Honga i postanowił nauczać go technik tygrysa. Treningi były niezwykle ciężkie, gdyż mnich kazał Hongowi uderzać i rozłupywać palcami kamienie, w ten sposób wzmacniając jego technikę pazurów tygrysa. Warto wspomnieć iż okres po zniszczeniu przez Mandżurów Południowego Klasztoru Shaolin był początkiem szerzenia się sztuk walki w Chinach. Praktykowane wcześniej Wushu za bramami klasztorów wraz z uciekinierami ujrzało wreszcie światło dzienne.

System sztuk walki Hongjia quan wywodzi się, jak już wcześniej wspomniałem, z południa Chin i oczywiście należy do grona licznych systemów Wushu, a ściślej jest głównym spośród pięciu najważniejszych południowych stylów wushu, stylów Południowej Pięści 南拳 (nán quán). Hong quan przede wszystkim charakteryzuje się ogromną siłą wykonywanych technik. Górzyste tereny południowych Chin nie bardzo sprzyjały rozwojowi technik nożnych tego systemu dlatego posiada on znacznie więcej technik ręcznych.

W systemie Hongjia quan pozycje określane są słowem „koń” 马 (mǎ). Mistrz Lam Saiwing używa w swoich książkach tylko słowa „koń” w znaczeniu konkretnej pozycji. Wszystkie pozycje opisywanego stylu charakteryzują się dużym obniżeniem ciała, inaczej mówiac są niskie i wymagają ogromnej siły nóg by stabilnie utrzymać ciało w konfrontacji z przeciwnikiem. Najbardziej charakterystyczne i najczęściej wykonywane pozycje stylu Hongjia quan to np.
1. Pozycja czterech poziomów 四平马 (sì píng mǎ)
2. Pozycja łuku lub łuku i strzały 子午马 (zǐwǔ mǎ) 
3. Pozycja zwierzęcia qilin 麒麟步 (qílín bù) 
                                                                                   4. Pozycja zawieszenia 吊马 (diào mǎ)

Jeśli chodzi o techniki ręczne stylu Hongjia quan to istnieje wiele sposobów uderzania i blokowania. System Hongjia quan większość swoich technik ręcznych opiera na ruchach pięciu zwierząt. Stąd mamy techniki tygrysa 虎拳 (hǔ quán), żurawia 鹤拳 (hè quán), węża 蛇拳 (shé quán), lamparta 豹拳 (bào quán) i smoka 龙拳 (lóng quán). Istnieje też cała gama technik stylu Hong quan opartych na ruchach innych zwierząt takich jak np. orzeł, feniks, koń, lew, modliszka, słoń, motyl, małpa itp., nie aż tak popularnych jak wcześniej wymieniona piątka, ale również bardzo ważnych. Poza tym Hong quan opiera się na koncepcji czterech emocji jakimi są: szczęście, radość, spokój i złość. Kolejną ważną cechą stylu Hong quan jest występująca w nim koncepcja pięciu żywiołów jakimi są: ogień 火 (huǒ), woda 水 (shuǐ), ziemia 土 (tǔ), drzewo 木 (mù) i metal 金 (jīn). Tak jak każdy z tych żywiołów ma na siebie destrukcyjny lub budujący wpływ to tak samo odzwierciedla się to w technikach Hong quan. Kiedy np. przeciwnik zaatakuje techniką ognia najlepiej przeciwstawić się techniką wody, czyli kiedy wykona technikę tygrysa najlepiej skontrować ją szybką serią uderzeń np. żurawia.

Do technik ręcznych stylu Hongjia quan należy zaliczyć również techniki obezwładnień qin na 擒拿(qín ná). Są to techniki mające na celu unieruchomienie przeciwnika, są to dźwignie na ręce, łokcie, chwyty, przytrzymania itp. Podstawowa broń stylu Hong quan to przede wszystkim halabarda Generała Guan Yu 关羽刀 (Guānyǔ dāo), włócznia 长枪 (chángqiāng), szabla 刀 (dāo), kij 棍 (gùn), miecz 剑 (jiàn), noże motyla 蝴蝶刀 (húdié dāo), trójząb latającego tygrysa 飞虎叉 (fēi hǔ cha) lub sztylety do kruszenia lodu 双匕首 (shuāng bǐshǒu). Mniej popularna broń, choć bardzo ciekawa, to np. haki tygrysiej głowy 虎头双钩 (hǔ tóu shuānggōu) używane w portach przy rozładunku, parasol 伞 (sǎn), laska 手杖 (shǒuzhàng), tawerniana ławeczka 条凳 (tiáo dèng), stalowy wachlarz 金扇 (jīnshàn) itp.