Wushu

Jest to jeden z głównych sposobów walk wschodnich znany w Europie głównie pod nazwą „kung fu”. Wushu narodziło się w Chinach ponad dwa i pół tysiąca lat temu. Było obok jeździectwa i strzelania z łuku sportem wojennym służącym do ćwiczenia refleksu i sprawności potrzebnej w czasie walki. Sztuki tej uczono między innymi członków gwardii strzegących bezpieczeństwa władców.
Historia Wushu jest nierozerwalnie związana z klasztorem Shaolin w prowincji Henan. Biegli w sztuce Wushu mnisi buddyjscy ocalili życie jednego z cesarzy dynastii Tang. Z Chin Wushu wywędrowało do Korei, a potem do Japonii gdzie rozpowszechniło się jako karate. Słowo „karate” pierwotnie oznaczało „chińską rękę” dokładnie „tangowską rękę”, gdyż słowo „kara” oznaczało chińską dynastię Tang. Jednocześnie słowo „kara” oznacza również w języku japońskim słowo „pusty” w znaczeniu „nieuzbrojony”.

 Współczesne Wushu w Chinach to techniki i metody zarazem walki i obrony oraz ćwiczenia fizyczne i psychiczne dostosowane do różnych potrzeb i warunków. Mogą być wykonywane z przyrządami opartymi na wzorach dawnej białej broni lub bez. Należą do nich włócznie, kije, halabardy itp. oraz krótkie takie jak szable, noże, miecze, haki, a także giętkie takie jak sznury czy łańcuchy. Ćwiczenia bez broni noszą w języku chińskim nazwę quanshu i dzielą się na liczne szkoły takie jak np. shaolinquan, changquan (wymagające niezwykłej szybkości i prezycji ruchów), nanquan (popularna w południowych Chinach), taijiquan (charakteryzująca się powolnymi, płynnymi ruchami).